Zo zie je gelijk het voordeel van het als één van de laatste passagiers het vliegtuig instappen. Want nu we te horen kregen dat dit toestel is afgekeurd voor de vlucht naar Kaapstad konden alle mensen die al zaten weer heerlijk de spullen pakken en naar de andere gate vertrekken.
Een paar minuten laten stond ik als eerste vooraan de rij bij de volgende gate om te wachten op meer informatie. Ik stond hier naast Hannelie, een zuid afrikaanse vrouw van rond de 50 jaar, te wachten op meer informatie. Men had alleen gemeld dat we naar de andere gate moesten, maar meer informatie was er nog niet.
Dan begint het gezellige spel om meer informatie. Via het G4S personeel, verantwoordelijk voor de security checks, kregen we al snel door dat zij niets wisten. Een KLM grond stewardess gevraagd bij een andere gate, Hannelie pastte op mijn spullen, maar die had ook geen informatie. En tot slot maar het KLM informatienummer gebeld. Ook die wisten van niets. Hmmm, we gaan er vanuit dat we het goed gehoord hadden en langzaam kwamen de laatste passagiers weer aanstrompelen.
Met Hannelie heb ik ruim de wachttijd doorgebracht met het kletsen over alles en nog wat. Ze vertelde maar al te graag over haar land Zuid Afrika en gaf me veel tips. Ik heb eea verteld over mijn andere reiservaringen en het was leuk om haar ontmoet te hebben. Haar zoon, die haar op zou halen in Kaapstad, heeft ze een sms gestuurd via mijn GSM en daar moest ik lachen om de turbotaal in het Zuid Afrikaans. Leuk mens. Ik heb telefoonnummers gekregen van een aantal kennissen en van een gids in Kaapstad. Iemand die geschiedenis studeert en het leuk vind om de kennis over te dragen. Wie weet. Een kring van mensen om ons heen heeft meegenoten, soms hoorde ik lachen achter mij dus entertainment was er op deze manier voor een aantal anderen ook bij. Was prima zo.
Al met al hebben we een vertraging van 2,5 uur opgelopen.
Een lange vlucht gehad en stom genoeg bij het raam gaan zitten. Dit zorgt er automatisch voor dat de twee continu onzin pratende vrouwen naast mij ook moesten bewegen wanneer ik daar zin in had. Soms waren ze even stil, maar dat was wanneer er ingeademd werd of wanneer er gedronken of gegeten werd. Nog nooit heb ik de stewardess net na vertrek zo smekend moeten vragen om mijn headset. Deze leek aan mijn hoofd gegroeid toen ik het toestel later weer verliet. De vrouwen hadden kritiek op alles en iedereen. Het zendende type van de twee vertelde bijvoorbeeld vol arrogantie dat zij en haar man ruim 200.000 euro per jaar binnenhaalden. Maar dat het nog steeds snel opgaat. De andere vrouw, van het absorberende type, sprak alleen luistertaal “oh, ja”, “goh, dat is mooi” en alle denkbare varianten hierop.
Ik wilde bijna vragen waarom ze dan in hemelsnaam niet in een hogere klasse was gaan zitten, maar ik kon mijn mond dichthouden. Een aantal uur later, en toen had ik de grootste moeite om mijn mond te houden, vertelde ze dat ze als stewardess had gesolliciteerd maar niet was aangenomen. Ik wilde vragen hoe dit past in het verhaal van de 2 ton inkomen en of ze nu echt niet begreep waarom ze nooit zal worden aangenomen omdat een stewardess niet alleen moet praten maar ook luisteren en werken?
Ook weet ik hun mening over al het personeel en de meest opvallende passagiers. De een was nog lelijker, in hun ogen, dan de ander maar vriendelijkheid maakte weer wat goed. Zelf hadden ze een huid van het type overjarig perkament en haar van het type dunne troken stro.
Gearriveerd in Kaapstad
Eindelijk gearriveerd in Kaapstad, om 01:00 uur, waar we ons haastten naar de paspoortcontrole. Ik kreeg hier een heerlijk gevoel over dit land. Alles zag er prima en schoon uit en veel lokalen die in de bewaking of service verlening werkzaam zijn. Je kan ook hier zien dat ze totaal geen probleem hebben met het wachten. Wat kunnen wij (lees zeker ook IK) hier veel van leren.
De controle en het ontvangen van de stempels verliep redelijk snel en zeker ordelijk. Na ruim 45 minuten had ik mijn Heineken tas van de bagageband en stond ik in de ontvangsthal. Daar stopt iedere vergelijking met Nigeria. Want hier is het rustig, erg rustig en nergens voel je enige vorm van onveiligheid. Naar buiten toe gelopen en daar via de aangegeven route naar AVIS gelopen. Daar staat de gehuurde auto voor mij klaar. Ik had alles gereserveerd en betaald ruim voor vertrek om snel, zeker vanwege het late tijdstip, door te kunnen gaan. Ik was de eerste in de grote, schone en netjes ingerichte hal van AVIS. Helaas was alles wel gereserveerd en in orde, maar moet er nog een vreselijke hoeveelheid papieren ingevuld worden. En bij wel 10 vakjes moet dan je handtekening worden gezet, je creditcard moet weer van stal komen voor de onvoorziene extra kosten en dan pas sleutel mee.
Met de auto naar het hotel
Omdat ik niet echt met veel plezier uitkeek naar het rijden in een nieuwe stad, tenminste niet ’s nachts en ook nog aan de verkeerde kant van de weg. Vandaar dat ik een automaat gekozen heb, dat voorkomt dat ik steeds het raam opendoe wanneer ik eigenlijk had willen schakelen 😉
Alles stond keurig klaar. De auto stond met de neus naar voren, altijd handig en het was erg rustig op het parkeerterrein. Logisch, want ik was immers de eerste. Tja, nu kan ik wachten op een ander en daar achteraan gaan rijden, of ik stap gewoon in en zie wel hoe het me af zal gaan. Dat laatste gedaan. Gek idee om aan de verkeerde kant te rijden. Vooral bij het afslaan en oversteken is het even lastig.
Eenmaal op de snelweg even wennen. Er staan borden op de weg, maar is het nu 60 km/h of 60 mijl per uur (zou ik veel liever hebben!). Het zeker voor het onzekere genomen en inderdaad, het is in km/h.
Even wennen bij het inhalen, want ook dat gaat gespiegeld. Maar al snel voelt het vertrouwd en gaat het lekker vlot. Na een klein half uur in down-town Kaapstad aangekomen en tja, waar moet ik nu heen. De route aanwijzingen gaven geen match met de borden, dus dan maar op de gok. Dat heb ik zo’n 45 minuten volgehouden waar ik twee keer toe plots aan het spookrijden was. Vooral na het achteruit rijden ga je snel in de fout. Rijden op bewustzijn gaat goed, op automatisme gaat verkeerd.
Toen ik wel 5 keer was rondgegaan rond het gebied waar het hotel zou moeten staan was ik het zat. Auto aan de kant gezet en naar een gereedstaande lege taxi gelopen. Daar werd ik door een blanke vrouw aangesproken, of ik verdwaald was. “Ja, dat ben ik inderdaad. Ik zoek het Protea President Hotel” was mijn antwoord. Haar antwoord klonk minder helder, want ze sprak in haar tweede zin over sex en 300 Rand. Hier ben ik maar weggelopen.
De taxi chauffeur heeft me prima naar het hotel gebracht. Daar was ik wel een groot aantal keren voorbij geweest, maar telkens was ik de zijstraat niet ingegaan. Voor 5 euro nu eindelijk op locatie en ik was moe. Het waren drukke weken, met een overvolle afgelopen week. Geen enkele dag, en avond, had lege brokken. Zelfs mijn vrije vrijdag heb ik tot 18 uur gewerkt en nu was het 4 uur ’s nachts.
De volgende dag
Het hotel was erg goed. Heerlijke bediening, echte Zuid Afrikanen, en ik voelde me gelijk thuis. Heerlijk!. De kamer was goed. Een keuken, een woonkamer en een behoorlijke slaapkamer met een badkamer die minstens zo groot was als de slaapkamer. Jammer dat ik er maar zo kort van kon genieten. Ik had niet extra betaald voor zeezicht, maar keek stond daar pal op, leuk om te zien. Na 3 uurtjes slapen was ik natuurlijk weer klaar wakker en ben ik maar uit bed gegaan. Prima ontbijt genoten, ham, worstjes, fruit, ei en spek. En hierna met de auto naar de oostkust gereden.
Schitterende reis gemaakt naar de uiteindelijke bestemming; Plettenberg Baai. Onderweg minimaal twee keer geflitst, tenminste wanneer de apparatuur aan heeft gestaan. Tja, ook hier maar de regering wat extra spekken met wat inkomsten.
